من احساسیم...

آخر شبا چقدر آدم آروم، چقدر بی صدا و چقدر لطیف میشه.

چقدر شعرش میاد و چه نوشته هایی که به تاریخ نمی پیوندن از دل همین شبها....

امروز روز پر هیاهویی بود برای من. دیروز هم خیلی سروصدا کردم. گوشامو که می

بندم، صدای خودمو می شنوم. اما بازم حرف دارم. بیشتر از همه از نگفته هایی که زیاد

ازش حرف می زنم اما نمیشه بگم دلم چقدر بی تاب کلیدیه که بتونه شلیک کنه به قلک واژه

هام. بترکه و بگم. تکراری میشه و شاید از مزه بیفته. انقدر که گفتم ازش.

الانو چه دوست دارم... خدا پدرتو بیامرزه با این موسیقیی که ساختی.... نمی دونم خوندنش

هم به اندازه نوشتن حرفام زیبا باشه یا نه؟؟؟ نمی دونم. اما این تایپ کردن و این نوای

موسیقی حال خوبی بهم داد.