پناه....

بار دیگر آغاز می کنم راهم را، تا کهکشانی که مرا با خود تا رویاها ببرد و رهایم کند در خلصه ای تکرار نشدنی....

آرام گام برمی دارم؛

 و با هر قدم به دست‌آویز همیشگی ام پناه می‌برم... که مرا وا بدارد تا راه راست را بیابم...

دریای بی کرانی است این عظیم اقیانوسی که من دارم. راه را می روم و تو؛.... خود تو را کنارم حس می کنم و می بالم به این حس وابستگی...

                                                                پناهم ده و تنهایم مگذار....